Art & Roots in the Woods #2 Festival Meetshovenbos Aarschot (04-09-2022) report & photo credits: Rootsville info organisatie: Art & Roots in the Woods © Rootsville 2022

Nog maar de 2de editie van dit alternatieve festival in het midden van 'Meetshovenbos' en al een affiche om mee naar buiten te komen. Deze 'Art & Roots in the Woods' gaat over twee dagen maar op zondag is het de muzikale hoogdag op zondag. Dit event is een organisatie is samenwerking met ' IGCS N.O. Hageland', de 'Zomer van Aarschot' en 'Culture In Nature vzw' en uiteraard de dirigent van het spel, Dirk Verbruggen.

Dus richting Osschot maar naar waar? Naar de bivakzone in het 'Meetshovenbos' en gelukkig is daar Gevarenwinkel om een beetje meer in detail te treden. Een herkenning zou zijn 't Wit Toreke maar de parking ervan was begrijpelijk off limits. Recht tegenover is een industrie terrein en is het dan zo moeilijk om er een parking te mogen benutten? Ne groene kan dan ook meteen ne blauwe parkeerwachter worden voor '1' dag. Het openbaar vervoer op zondag? Eén van de beste moppen die er bestaan dus toch maar vertrouwen op onze duur niet-gesubsidieerde auto. Of Gwendolyneke met de fiets was of zich ter plaatste heeft laten brengen is niet geweten.

de Aarschotse oplossing voor de waterschaarste. Het grondwater van Meetshovenbos.

We beginnen onze wandeling langsheen de 'kunstdreef'. Een nobel initiatief waar ontluikende maar ook gevestigde kunstenaars hun creaties kunnen etaleren. Er was zelfs een mini verhalenwagen waar je kon wegdromen onder het mum van vertellingen. Misschien even luisteren naar het sprookje van 'Roodkapje en de boze wolf'. In de 19de eeuw was dit door de gebroeders Grimm nog bedoelt als een sprookje, nu in onze huidige maatschappij is dit gewoon pure 'horror'. En kijk er liep zelfs een boze wolf rond...of toch niet het was de boswachter, kortom één pot nat ;-)

Tussen de talrijke standjes ook een buskerplaatsje waar je eventueel kon luisteren naar een...jawel een busker. Tegen je aan het eind van deze 'kunstdreef' komt plotseling een bord met daarop 'Festivalweide' en zo komen we uiteindelijk toch als niet-Osschotenaar op onze bestemming die ook als bivakweide bekend is. Op de affiche 5 bands en daar was 'Gert Kleinpunk' al begonnen met zijn ding en konden we het idee van 'Art & Roots in The Woods' al een beetje snappen.

'Gert Kleinpunk' is een protestzanger pur sang duidelijk herkenbaar aan zijn gele hoge hoed. Zo eentje waar de boze wolf zou van gaan schrikken. Gert maakt al meer dan 18 jaar kritische uptempo Nederlandstalige DIY Kleinpunk, de laatste jaren samen met Erik op de Bas, Yorick op de Cajon en sinds september 2019 speelt Ezra mee op de Accordeon en Banjo. Zijn teksten zijn er veelal boenk op maar of dit dan weer strookt met dit familiale en kindjes event is niet meteen duidelijk.

Een nummers als 'Solidariteit' is een nobel gegeven maar enkel voor selectieve oren, maar we zullen maar 'Blijven Lachen' zeker. Het zal wel na het nummer 'Crisis betalen' geweest zijn dat de burgervader van deze Demerstad haar intrede gedaan zal hebben om ernstige maar ook levensnoodzakelijke debatten uit de weg te gaan want in ieder van ons schuilt wel een protestzanger in deze tijden.

'Pek en Veren' zal wel bedoelt geweest zijn voor onze Europese poenpakkers en ook het nummer 'Protest en Verzet' laat niets aan de verbeelding over. Groot gelijk Gert maar wat doe je eraan? Als laatste bisser kregen we nog 'Burgerlijke Ongehoorzaamheid' en daarmee heeft Gert Kleinpunk het geluk dat hij geen Chinoes is. De kleinsten die hadden zich toen al lang terug getrokken in het springkasteel.

Als tweede band op de affiche stonden 'Circo Maximo' vermeld en alweer een onbeschreven blad voor mezelf. Een groep met roots in Beerzel bij Putte al kwam Dirk met te vertellen dat ze van Heist kwamen, van Heist Oep...oep...oep den Berg dan nog wel. Geografisch wel niet exact hetzelfde maar naast hun talrijke fans die naar deze 'Art & Roots in the Woods' waren afgezakt had ook de familie Schellens na het doorkruisen van driemaal Aarschot deze festivalweide gevonden. Allee Eric toch niet moeilijk gewoon de niet aangebrachte wegwijzers volgen ;-)

'Circo Maximo' begon als instrumentaal folk-duo in 2011. Maar in 2021 staat er een band van zeven muzikanten die op het album “Bataklank” dat eind 2019 werd uitgebracht verder gaan dan die traditionals waarmee ze begonnen. De teksten zijn eigentijds, soms met een randje geschiedenis, én in het dialect waarin ze zich thuis voelen: het Zuid-Kempisch.

Hun muziek is een 'blend' van Folk, Bluegrass, Country en Americana die zij dan weer omgedoopt hebben tot 'Belgicana'. Hun opener is 'New York' en met 'Mijneschacht' weet ik nog steeds niet of ze het over de zeven bandleden, echte kompels of over die zeven dwergjes van hierboven hebben. In Alle geval lekker luisterende liedjes dat staat vast.

Hun nummers worden uit volle borst meegezongen en die fans mogen ze wel dankbaar zijn al heb je vlug ook zeven echtgenotes op de wei. Met hun nummers als 'Dag Des Oordeels' en 'Bokkenrijders' vertoeven ze duidelijk ook in een andere era maar luisteren we toch met aandacht naar wat ze nog zouden brengen. Hun afsluiter is dan weer 'het Kempisch Visscherslied' waarvoor ze de inspiratie haalden in España? Een nummer over Kempische vissers in Spanje met duidelijk de toegankelijkheid van Ierse Folk, deze troubadours zijn klaar voor het Europees parlement. Eerlijk? meer van dat laatste en ik wordt ook fan. Ge leeft mor ene kiejer...

Ondertussen waren die van 'Chilly Willy, Loony Goony & The Free American Indian Hippy Blues Streetfruits' ook al neergestreken op deze festivalweide en was iedereen hier aanwezig, willen of niet, klaar voor 'de' blues.

Die van 'Chilly Willy' zijn rasechte Bourgondische Hagelanders en staan volgend jaar al 25 jaar op de planken iets wat ik Regie nog niet zie gaan doen. Onder aanvoering van Wim aka Den Huibbe aka Hobbie aka De Noene brengen ze blues zoals deze hoort te klinken. Blues van iconen als Howlin' Wolf, Sonny Boy Williamson en Muddy Waters of zoals zij het noemen Belblues (LOL). Dit tegenstaande dat je hier ook niet met de Belbus ter plaatse kan komen. Klachten niet richten aan den Dirk maar gewoon aan Lydia Peters. Je zou er begot protestzanger van gaan worden.

Ze openen hier met 'New Orleans' en zelfs daar vind je borden naar het 'French Quarter'. Was het een flasback maar het was precies of ik deze 'Chilly Willy' nog maar pas had gezien. Mischien toch maar gedroomd. Met trots wordt ook de Walter in de spotlights gezet, Who the f*ck is Walter? wel Walter is de 82-jarige drummer van dit collectief. Naast hem ook Dirk en Dirk, de twee gitaristen, Gery de smoelschuiver en Roel de bassist die hier met hun zessen de festivalweide met blues zullen doordrenken. Op 'Wish You Would' kregen ze zelfs een drumintro van de Walter.

naast de oudste misschien ook wel de meest gefotografeerde bluesdrummer van het moment.

Yep Yep, de alternatievelingen lusten wel pap van de blues met nummers als 'Crying For Help' en 'Help Me' en al zouden dit ook hedendaagse protestliederen kunnen zijn, toch zijn het bluesjes uit een iconische periode. Ook die van Chilly Willy hadden die hard fans mee en al bleven ze zitte, toch wisten ze mee te doen met wat he al even iconisch dansje is van deze 'Chilly Willy' op Slim Harpo's 'Shake Your Hips' aka 'Hip Shake Baby'. Violà se de blues werd gesmaakt en dit zelfs zonder banjo, foei Dirk!

Ondertussen was de tafel van 'Gevarenwinkel' al een grotere stammtisch geworden en was Erwin dan toch maar met de trein gekomen. Bezoekers van de voorbij editie van dit festival waren ook richting Meetshovenbos afgezakt want die hadden op 'Gevarenwinkel' de tijd van hun leven beleefd met de Antwerpse formatie 'Handkerchief'. Energie en fun gaan hand in hand bij deze 7 (?) koppige band.

Met hun mix van ska, polka, zeemansliederen en meer leerde ik deze 'Handkerchief' kennen tijdens hun eerste CD voorstelling in 'De Roma' met als gevolg een staande ovatie. Met ups en downs en de nodige wissels staat deze band er als nooit ervoor. Overal waar ze aantreden zorgen ze voor de nodige ambiance en is stilstaan geen optie meer en dat zullen ze ook hier op 'Art & Roots in the Woods' geweten hebben. 'Handkerchief' dat zijn Christof Annaert (Vocals, Guitar, Blues Harp), Tijs Bonner (Double Bass), Tom De Wilde (Drums), Rein Reggers (Tenor saxophone), Lies Vandeburie (Trumpet) en Nele Paelinck (accordeon) en Floris De Smet (Baritonesax). 

Met hun openende 'All Aboard' is het al meteen prijs al zijn het twee mannen die hier voor het podium komen shaken. Ook 'Barbershop Bruno' is zo een nummer waarbij de aanstekelijkheid over de weide wordt getransformeerd. 'Jungle Fever' is hun algemeen gekende meezinger en al kennen we niet altijd de woorden altijd toch bralt hier iedereen mee.

sorry gasten, it's Ladies time, time for Nele & Lies

Na 'Stoker' gebeurt hier het onverwachte, het is gedaan en toch schreeuwt de volle weide om een bisnummer. En dat krijgen ze met een echte polka en kijk...iedereen gaat aan het dansen en ook dat hebben ze hier nog niet meegemaakt. Onthoudt de naam...Handkerchief de band die hun volk terug leerde dansen!

Meteen werd ook de pret een beetje getemperd doordat de laatste band er aan zit te komen. Met 'Old Salt' staat hier een band op het podium die gans België opschrikte met hun klasse EP 'Live in Room 13'. Old Salt, bestaande uit Dan Wall een Amerikaan op zang, banjo, viool en harmonica, Lotte Remmen uit eigen land op viool, uit Frankrijk Toby Kuhn op cello en terug een landgenoot op gitaar met Johannes Wannyn. Een zeer gevarieerd gezelschap die zeer afwisselende muziek aan de man brengt. Americana, waar een beetje NOLA een ontmoeting heeft met een beetje Appalachan en Europese folk.

Old Salt overleefde de Grote Muzikale Stilstand (van 2020) en bracht met deze EP, 5 tijdloze songs uit vervlogen tijden in een nieuw kleedje gestoken. De teksten krijgen een nieuwe lading en weerspiegelen voor Old Salt grotendeels waar zovelen van ons mee hebben geworsteld de voorbije twee jaar. De band verwerkt thema’s als monotonie, eenzaamheid, hoop en verlies. Soms stevig van zich afbijtend, dan weer met de glimlach gaat Old Salt de confrontatie aan met deze emoties.

Van start gaan ze met ‘Lay Low’ gevolgd door ‘Nobody Knows You When You’re Down And Out’ een nummertje dat al dateert uit 1923 van de hand van Jimmie Cox en ondertussen ook prijkt op de nieuwe EP van Old Salt. Nadien volgden ‘Grow’, een nummer geschreven door Johannes, het geweldige ‘Cherokee Trail’ en ‘Always Lift Him Up’. Maar alle vier halen ze een ontzettend hoog muzikaal niveau. Nummers als ‘Thin Ice’, en een schitterende versie van St-James Infirmary maken hier het plaatsje compleet.

Naar het einde toe kregen ze zelfs die van Handkerchief aan het dansen en mag Dirk Verbuggen terugkijken op een roch wel meer dan geslaagde editie van zijn 'Art & Roots in the Woods'. Even hopen om de weg terug te vinden om er dan maar geen protestsong van te maken ;-) Gendolyneke was toen al naar de verhalenwagen om te werken aan een nieuw sprookje....CU.